ကုိယ္ကဘယ္လုိသူမ်ားအေပၚအရင္ေကာင္းဖုိ႕ဆုိတာမစဥ္းစားဘူး
လူေတြကကိုယ္သာဦးစားေပးခံခ်င္က်တာ
ကိုယ္ကဘယ္လုိသူမ်ားကုိအရင္ဦးစားေပးရမယ္ဆုိတာမစဥ္းစားဘူး
သင္ေကာင္းလွ်င္ကြ်ႏုပ္မဆုိးပါဆုိတာမွန္ေသာ္လည္း
ကိုယ္ကသူမ်ားအေပၚမွာအရင္မေကာင္းႏုိင္ဘူးဆုိရင္
ဘယ္သူကမွလည္းကိုယ္႔အေပၚေကာင္းႏုိင္မယ္မထင္ဘူး
ေန႕စဥ္အတူရွင္သန္ေနထုိင္က်တဲ႔ မိတ္ေဆြသဂၤဟအေပါင္းအေဖာ္ေတြၾကားမွာ
တစ္ဦးကုိတစ္ဦးရုိင္ပင္းကူညီေဖးမစြာေလ်ာက္လွမ္းေနက်ေပမယ္႔
တျဖည္းျဖည္းနဲ႕မသိစိတ္ကအတၱေလးေတြပါလာတဲ႔အခါမွာ
ကုိယ္႔အတြက္သာကုိယ္စဥ္းစားတတ္လာၿပီးတဖက္သားေပၚ
ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ဆုိတဲ႔အရာကုိေမ႔ေလ်ာ႔တတ္လာတယ္
သာတူညီမွ်ဆုိတဲ႔အရာကုိမေတြးတတ္က်ေတာ႔ဘူး
တစ္ခါကူညီတယ္၊ႏွစ္ခါကူညီတယ္သံုးခါလဲေျမာက္ေရာ
ကိုယ္လုပ္ေပးရမဲ႔၀တၱရားလုိ႔အက်င္႔ျဖစ္သြားတယ္
အက်င္႔ျဖစ္လာတာနဲ႔အမွ်ေက်းဇူးဆုိတာေမ႔ေလ်ာ႔လာတယ္
ကူညီေနတဲ႔အခ်ိန္မွာသာေက်းဇူးေတြအထပ္ထပ္အခါခါတင္ေနေပမယ္႔
ကူညီခဲ႔ၿပီးတဲ႕ေက်းဇူးတရားကုိသတိရေနတဲ႔သူဆုိတာအလြန္ရွားတယ္
ကိုယ္ေတြဆုိတာပုထုစဥ္လူသားေတြဆုိေတာ႔
သီးခံစိတ္ကတလွည္႕ မဟုတ္မခံစိတ္နဲ႔တုန္႕ျပန္မႈကတသြယ္
ဒီလုိနဲ႔ပဲ…သင္ခန္းစာေတြတခုၿပီးတခုရလာရင္းက
ရင္႔က်က္လာျခင္းဆုိတာဒါမ်ိဳးလားလုိ႔ေတြးရင္းေပါ႔…
No comments:
Post a Comment